14-21 aug: Reggae en George Baker in Oost-Flores

21 augustus 2023 - Waiara Beach, Indonesië

Op maandag 14 augustus nemen we afscheid van elkaar en vertrekken Sergio en ik om 11u met de airportshuttle vanuit het hotel naar het vliegveld van Labuan Bajo. De jongens zwaaien ons uit, zij blijven nog even in het hotel, want hun vliegtuig vertrekt pas 3u later. Het is een gek gevoel om weg te rijden en hen daar achter te laten. Maar ook wel weer heel lekker, de vrijheid voelen met z’n tweetjes. En dat hebben de jongens ook, even geen paps&mams om zich heen en lekker op weg naar thuis & vrienden😉. Wij vliegen in een klein uurtje naar Ende, aan de oostkant van Flores. Daar staat een taxi klaar die ons naar The Geckos homestay in Moni brengt. We hebben een fijne bungalow in de groene tuin, met buitendouche en een veranda. En ‘s avonds kunnen we aanschuiven voor het ‘family diner’: eerst een kampvuur met gitaar en zang terwijl de kippetjes en tonijnstukken boven het vuurtje garen, en daarna een uitgebreid diner aan tafel in de gemeenschappelijke buitenruimte. We delen de dis met een Frans gezin, een Ierse, een Britse, de eigenaar en twee vrienden. Het zijn fans van Bob Marley en reggae, en die relaxte vibe hangt de hele avond om ons heen, erg gezellig en heerlijk gegeten. Dinsdag gaan we de vulkaan Kelimutu bekijken met drie kratermeren. De meeste mensen gaan erheen met zonsopgang, waardoor dat een superdruk evenement is geworden. Wij laten dat moment - op advies van Lopez, de eigenaar - aan ons voorbij gaan en scooteren rond 8u de berg op. Het is heerlijk rustig en de zon brandt al uitbundig waardoor de kratermeren mooi verlicht worden. Ze hebben doordringende kleuren en de locals geloven dat de geesten van overledenen in de drie meren verblijven: turquoise (was vroeger rood!) voor de gekken & criminelen, lichtblauw voor de jong overledenen en zwart voor de ouderen. Vanuit het viewpoint hebben we een geweldig uitzicht. Alleen de ronddwalende aapjes zijn irritant, vooral omdat ze door een paar locals gevoerd worden (snoepjes!) en daardoor zeer gehaaid zijn om je tas af te pakken. We dalen rustig af en maken nog een leuke wandeling langs de fundamenten van een ‘dutch house’ uit koloniale tijden. Weer terug in de homestay krijgen we een laat ontbijt (banana pancake & vers fruit) en in de middag wandelen vanuit de tuin richting de rivier in het dal. Er is onlangs een touw langs het steile pad gemaakt, en het is maar goed dat die er hangt want we glibberen naar beneden en ik bungel in een split second met één arm aan het touw boven de afgrond😱. Onderaan het pad komen we bij een kletterende waterval en een bassin waarin we kunnen zwemmen. Ik sla even over, het is erg modderig water, maar Ser is oververhit en glibbert het water in om af te koelen. Als we na afloop bovenaan de klim weer bij ons bungalowtje zijn, bedenkt Ser verschrikt waar hij z’n telefoon heeft gelaten… die ligt nog op die ene rots bij de waterval… Dus hij is nóg een keer heen-en-weer geglibberd😉. De douche na afloop is zeer welkom, totdat blijkt dat Ser in het gezelschap is van een grote harige 8-potige vriend op de muur, brr!

Woensdag scooteren we na het ontbijt naar een dorpje in de heuvels: Wologai. Het is in ere hersteld na een vernietigende brand in 2012, en het geeft een inkijkje in het leven van de Lio-stam, de oorspronkelijke bewoners van dit deel van Flores. We moeten een sarong dragen om het te mogen bezoeken, dus laten we ons erin helpen en wandelen door het dorp onder begeleiding van een local. De houten/rieten huisjes staan in een kring rondom het heilige huisje in het midden, een plek waar botten van voorouders bewaard worden, ceremonies worden gehouden en waar alleen mannen mogen komen. Als vrouw mag ik vijf treden van de stenen trap gebruiken om een foto te maken, maar beslist niet verder omhoog! Na het dorpje rijden we door naar een koffieplantage iets verderop. We krijgen een rondleiding met uitgebreide uitleg over het koffieproces en na afloop kletsen we met Susan, de eigenaresse die getrouwd is met een Nederlander en de helft van de tijd in haar geboortedorp verblijft en de plantage runt. Er hoort natuurlijk ook een proeverij bij, en ik doe erg m’n best om al nippend de verschillende koffiesmaken te onderscheiden😝. Maar geef uiteindelijk toch de voorkeur aan de thee met verse citroengras die ze voor me maken! Op de terugweg rijden we langs twee hot springs met vulkanisch warm water, waarvan er eentje middenin de rijstvelden ligt. Het is heerlijk om wat te dobberen in het aangenaam warme water met uitzicht over het dal. Ook hier weer geen andere mensen om ons heen, heerlijk rustig. ‘s Avonds nuttigen we het family diner met een Italiaans gezin en een Spaans stelletje. Rondom het huis en de tuin lopen flink wat honden, het blijkt dat die helpen tegen de apen die anders al het fruit en groente roven. Flores heeft meer apen dan er inwoners zijn en dat leidt dus nog wel eens tot onderling gedoe. Maar niet iedereen is dol op de honden, want vlak voor we naar bed gaan ligt een van de huishonden te jammeren en kan niet meer op z’n poten staan. Lopez vreest dat iemand in de buurt vergiftigd eten rondstrooit, want dat was blijkbaar al eerder gebeurd met een van zijn honden (of was het voor de apen bedoeld?). De hele familie is in rep en roer en de hond krijgt accuut kokoswater gevoerd, wat blijkbaar goed helpt bij gif. De volgende ochtend blijkt dat het inderdaad geholpen heeft, de hond leeft nog.

Op donderdag 17 augustus viert Indonesië de onafhankelijkheid: uitgeroepen in 1945 na de capitulatie van Japan en stevig bevochten in de Nederlands-Indonesische oorlog/politionele acties die nog vier jaar duurden t/m 1949. We staan op tijd op om de ceremonie mee te maken op het voetbalveld in het dorp. Er wordt al wekenlang door elke school die we passeren geoefend na schooltijd met marcheren en liedjes zingen. Helaas regent het uitgerekend die ochtend voor het eerst in weken … samen met wat andere nieuwsgierige toeristen schuilen we onder het dakje op de tribune langs de weg, maar ondanks de reeds gehesen vlag en volksliederige herrie uit de speakers, komt het niet op gang. We besluiten na 1,5u te vertrekken, ontbijten in de homestay en nemen dan afscheid van Lopez en z’n familie om per shared taxi (zonder medepassagiers) naar Maumere te rijden. De chauffeur (Braam) rijdt deze route regelmatig en heeft flink wat vrienden onderweg. Het is mooi om te zien dat hier zaken gedaan wordt op basis van vertrouwen: we stoppen bij een garage omdat Braam zijn gerepareerde platte band van vandeweek nog niet had afgerekend en dat nog even moet doen. We pauzeren in een dorpje met wederom een groot voetbalveld dat vol staat met kinderen in uniform en wat tenten voor ceremoniële activiteiten. We kijken rond en vragen ons af wie hier nou de bezienswaardigheid is, want we krijgen aardig wat nieuwsgierige blikken. Er wordt koffie en thee aangeboden en we kletsen wat. Vandaag benadrukken we dat we niet uit Belanda maar uit België komen, wat op veel gelach van de locals kan rekenen. Ze nemen ons niks kwalijk, en dat komt vast ook deels door onze bescheiden houding. Braam vertelt ons dat het hele dorp hier dol was op Pater Visser, een geliefde katholiek uit Nederland die hier zijn hele leven heeft gewoond en veel heeft gedaan voor de lokale bevolking. In elk huis hangt nog een foto van hem. Braam heeft inmiddels wat biertjes uit zijn achterbak gehaald om uit te delen, evenals een flesje Arak. Als het flesje half leeg is vinden we het tijd om weer verder te rijden (voordat het hele flesje genuttigd gaat worden…!) en Braam zet ons veilig af bij Coconut garden Beach Resort in de buurt van Maumere.

Hier verblijven we de laatste vier nachten van onze vakantie en doen niet veel meer dan lezen, massage, zwemmen en luieren in een tropische setting. Op zaterdag doen we nog een snorkeltour naar twee eilandjes, inclusief een voortreffelijke lunch op een strand bij wat verlaten vissershutjes. Onze gids maakt een vuurtje van kokosnootschillen waarop hij een gemarineerde verse vis gaart. Uit een koelbox komt nog wat mihoen, tempeh, groente en rijst tevoorschijn en we smullen er lekker van. Op de terugweg zingen we op de achterbank van de auto mee met Una paloma blanca van George Baker, wel grappig om dat hier te horen. Eerder hoorden we al Goldband, en ook de Nederlandse dj’s zijn tot hier doorgedrongen. Toch wint veelal de lokale muziek, die soms wat K3-kinderachtig klinkt in onze oren. In hotels horen we bij het ontbijt meestal flauwe musak van westerse deuntjes … het lijkt alsof elk hotel dezelfde playlist gebruikt… dan toch liever wat locale beats!

Met een gehuurd scootertje tuffen we zondagmiddag nog naar Maumere ‘centrum’ maar daar is niet veel te beleven. We bezoeken de markt (Pasar) die al grotendeels opgeruimd is en waar het behoorlijk stinkt vanwege de achtergebleven resten vis en vlees… Helaas geen goeie souvenirs te vinden. Of we moeten het leuk vinden om zo’n typische plastic schepbakje mee te nemen waarmee je de toilet doorspoelt. Ze staan hoog opgestapeld bij de kraam met huishoudelijke artikelen😉. Geen “bum gun” helaas, die hadden we best willen meenemen. Mocht je je afvragen wat dat is: een handsproeier die naast de toilet hangt in plaats van een toiletrol. In het hostel La Boheme stond er speciaal voor toeristen een grappige handleiding hoe je zo’n ding gebruikt. En we moeten toegeven, het is eigenlijk veel fijner dat de vertrouwde toiletrol!

Morgen vertrekken we weer naar Nederland, dan zit onze vakantie er echt op. We hebben een maandlang volop genoten van dit prachtige land. De mensen zijn zo ongelooflijk vriendelijk, ze zijn oprecht blij je te zien, we worden in elk dorp enthousiast begroet, mensen willen met ons op de foto en hun Engels oefenen. Het is bovendien (nog) erg rustig op deze eilanden, het is tropisch aangenaam, zowel boven als onder water is de natuur prachtig, het is veilig, je kunt je scooter en helmen gewoon onafgesloten op straat parkeren, het eten is verrukkelijk, het is supergoed betaalbaar, en met Engels en Google Translate kan je jezelf prima verstaanbaar maken. En andersom ook! Vandaag nog vroeg de jongeman bij de barbershop aan Sergio via Google Translate: “Do you want to clean it until it’s empty?”. Haha, wij begrepen dat hij vroeg of de hele baard en snor er inderdaad vanaf mochten😄.

We hebben een aantal keer gehoord bij wat uitgebreidere gesprekken dat er soms nog wel verlangd wordt naar NL als kolonisator omdat die de dingen gewoon goed regelde, zonder korruptie. Terwijl onze indruk is dat het best goed gaat onder president Widodo: goede wegen, telecom infra, weinig tot geen bedelaars, scholing, alcohol&tabak duurder (wat niet echt helpt overigens want bijna alle mannen roken…), minder (zichtbare) korruptie. Sommigen houden wel nu al hun hart vast hoe dat na feb ‘24 moet als er verkiezingen zijn en hij niet opnieuw verkiesbaar is. Wij dromen alvast over nieuwe bestemmingen voor toekomstige reizen, want we zijn hier nog niet uitgekeken (4e land ter wereld met 17.000 eilanden!). De lonely planet gaat voorlopig weer even de kast in, en de vraag is of die er ooit weer uit komt want reizen gaat tegenwoordig zó makkelijk met google, booking.com, whatsapp etc. Een lokale simkaart is het enige wat je dan echt nodig hebt. Die van ons was max 30 dagen geldig en dat is precies genoeg om dit verslag nog te kunnen uploaden😊. Tot een volgende keer!

Foto’s

3 Reacties

  1. Jan en Marijke:
    21 augustus 2023
    Wat een mooie reis hebben jullie weer gemaakt,prachtige herinneringen ook! Bedankt dat wij dat we mochten meebeleven!
    Een hele goede terugreis!
    Lieve groetjes van ons allebei
  2. Yvonne:
    21 augustus 2023
    Weer een fantastisch verslag gemaakt Natalie!👌🏼😘 We hebben zo de vakantie (een beetje) mee kunnen beleven en de foto’s roepen bij ons ook herinneringen op!😊😘
  3. Hedwig:
    22 augustus 2023
    Wat een mooie reis weer en erg leuk om via de verhalen en foto’s mee te kunnen leven. Ik kijk er naar uit om ook weer live onze ervaringen te kunnen uitwisselen!