Downhill koffie en uphill graffiti

Salento (4 - 5 augustus)

Vanuit San Gil is het 2,5 uur met de bus naar Bucaramanga. Net voordat de bus de stad in rijdt, moeten we eruit om met een taxi het westelijk gelegen vliegveld te kunnen bereiken. Luca had al oogcontact gehad met een slimme taxichauffeur die ons gringo’s in de bus zag zitten en een paar km achter de bus aan was gereden tot wij langs de weg uitstapten. Zo was hij zijn concurrenten voor, de slimmerik. Het stíkt in Colombia namelijk van de (gele) taxi’s, en Uber chauffeurs proberen ook een graantje mee te pikken. Ruim op tijd zijn we op het vliegveld en checken in voor de vlucht naar Pereira. Al wachtend wagen we ons aan een locale lekkernij: hormigas culonas. In het Engels vertaald als big-ass-ants, dikbilmieren dus😜. Gefrituurd kan je er lekker op knabbelen en het is ook nog een ‘afrodisíaco’ dus wie weet hoe leuk t nog wordt😉De jongens slaan even over, haha. En wij houden t bij eentje...

In Pereira staat onze Uber-chauffeur al klaar met een naambordje. Ban Kejoelen blijft een gekke naam om uit te spreken voor een Colombiaan. Het is inmiddels al donker dus het is erg fijn dat de taxi ons direct naar de posada brengt in Salento. Dat het een prachtig gebied is, zien we pas als we ‘s ochtends opstaan en onze cabaña uitstappen. We slapen in Posada Aguanile, een paar km buiten het toeristische dorpje Salento en middenin het groen gelegen. Het is een soort jeugdherberg waar ze ook één schattige berghut hebben en daar slapen wij: superbasic maar mét koelkast en hangmat op de veranda! We zijn hier in de Zona Cafetera vanwege de koffieplantages en de Valle de Cocorá: een schitterende vallei met metershoge waxpalmen. En omdat we maar één volle dag hier hebben, doen we de highlights. In de ochtend nemen we een Willy Jeep (de plaatselijke taxiservice) naar een koffieplantage. Daar krijgen we een erg leuke rondleiding over de plantage en leren van alles over het proces van plantje tot gebrande koffieboon, inclusief zelf plukken. Het koffiebranden gebeurt overigens vanwege de houdbaarheid en smaakvoorkeuren pas in het land van aankomst; in Colombia stopt het proces bij het drogen en sorteren van de boontjes. En dat is hard werken voor weinig, dus geen vetpot en een ondergewaardeerde baan. Lang leve de fair trade koffie! In de middag willen we de palmenvallei in, en dat moet natuurlijk op een avontuurlijke manier: downhill mountainbiken😅. Een pickup truck met vijf fietsen brengt ons naar het hoogste punt boven de vallei, op 3400 meter😱Daar stappen we op de fiets, zetten onze integraalhelmen op en sjezen achter onze gids downhill de vallei in. Je hebt geen versnelling nodig op deze mountainbikes, alleen goeie remmen en vering! Jemig, wat een gestuiter... en volgens de jongens echt véél gaver dan wandelen. Tsja, daar zit best wat in, maar we zijn na al dat gestuiter toch ook erg blij met de mooie wandeling tussen de palmen door als we eenmaal beneden zijn. We eten wat lekkers op een Finca (met koffie natuurlijk, maar gelukkig is er ook ‘chocolate’) en genieten van de prachtige natuur. Thymo vindt t wel een mooi plekje voor een nieuwe profielfoto😉 Het is al aan t schemeren als we aan t eind van de middag weer het dorpje in fietsen. We lopen wat door het gezellige kleurrijke straatje en vinden een leuk restaurantje voor een welverdiende maaltijd. Natuurlijk vooraf gegaan door een potje hartenjagen, want het pakje kaarten behoort inmiddels weer tot de standaard inhoud van de rugzak. 

Medellín (6 - 9 augustus)

Op dinsdag rijden we vanuit Salento naar Medellin. Eerst ‘s ochtends nog wat stress omdat de gereserveerde taxi veel te laat komt opdagen en we onze bus dreigen te missen... Maar het kwam goed, want de bus bleek met een Colombiaans kwartiertje te vertrekken dus onnodig gestresst. 

Het is een lange rit naar Medellin dus tijd genoeg om lekker te lezen, filmpjes te kijken of wat te mijmeren terwijl we naar het prachtige landschap kijken dat aan ons voorbij trekt. Het is gek om je te realiseren dat we hier 24 jaar geleden ook waren. Dat klinkt als een eeuwigheid en dat is het natuurlijk ook. Ton&Susan waren destijds maar een klein beetje ouder dan wij nu zijn. En we voelen ons nog “één” met de andere backpackers, maar zijn inmiddels ouwelui in hun ogen en hadden hun ouders kunnen zijn... “mijn moeder zou echt nóóit zo reizen en gaan abseilen of parapenten hoor!”: dit soort opmerkingen zetten je weer even met twee benen in het land van de ‘afgerond vijftigers’😉

Eind van de middag arriveren we in Medellín (meedeedzjien) en maken kennis met de verkeersdrukte tijdens de spits. Het staat muurvast en de taxirit naar het hotel duurt een eeuwigheid. We verblijven in de gezellige wijk El Poblado en hebben onszelf getrakteerd op een vijfsterrenhotel (San Fernando Plaza). Zálig zachte bedden, ontbijtbuffet en een zwembad met barretje. De jongens voelen zich meteen ‘thuis’ en vinden dit wel wat na de koude douches en harde matrassen (standaard in Colombia) op de eerdere adresjes. En het is inderdaad ook wel even lekker om je in luxe te wentelen😉Na de opfrisser in het zwembad gaan we wat eten in de stad en ontdekken dat we in een wijk zitten met een overdaad aan leuke hippe restaurantjes en barretjes. Volop vertier hier, en het is extra druk vanwege de nationale feestdag. In Medellin is het deze week het Feria de Flores, een soort combi van carnaval en bloemencorso. Op verschillende plekken zijn festiviteiten en we nemen de metro naar Carrera 70 waar een optocht van versierde ‘chivas’ is: van die kleurige chickenbussen die vroeger overal rondreden. Inmiddels zijn ze vervangen door moderne touringcars, maar met dit soort dagen komen de collectors items weer tevoorschijn. Volgestouwd met feestende Paisas (zoals de inwoners van Medellín zichzelf noemen) en versierd met kleurige bloemen. Colombia blijkt na Nederland de een na grootste bloemenexporteur ter wereld! Nooit geweten. ‘s Middags winkelen we wat in een koele shoppingmall (Ser en Thymo zoeken nog een shirt met lange mouwen voor de naderende jungletour) en ook daar is het bloemenfeest aanwezig in de vorm van een groot ‘tapijt’ met bloemen (begonia’s, chrysanten e.d.) op de begane grond . Er staat een enórme rij mensen die allemaal op de foto willen met kleurige vlindervleugels aan tussen het bloementapijt, bizar en vreselijk truttig😱De Colombiaanse vrouwen zijn sowieso érg met het uiterlijk bezig: we hebben al talloze klinieken gezien waar je borsten én billen kan laten liften&opvullen, en menig jonge vrouw geneert zich niks voor een uitgebreide selfie-sessie aan de rand van het zwembad, borsten vooruit, lippen getuit. En de clips die we zien in de bus, als begeleiding bij de Latijns Amerikaanse muziek, zijn vreselijk cliché waarbij de vrouw verleidelijk om een gespierde macho heen krioelt en steeds schaarser gekleed gaat. Ongelooflijk, er is hier nog veel werk voor de zoveelste feminismegolf, haha. Op donderdag doen we een Walking Tour door het centrum van de stad. Maribell is onze gids en vertelt op energieke en boeiende manier over haar stad. Natuurlijk komt ook “hij die niet genoemd mag worden” voorbij: Pablo Escobar. Zijn invloed op de geschiedenis van de stad is enorm en elke familie plukt er de wrange vruchten van: 38.000 burgerslachtoffers... Maribell (actrice en freelance gids) vertelt uitgebreid over de invloedrijke gebeurtenissen in de afgelopen decennia en neemt ons mee in de historie van Colombia en Medellín. We horen over paramilitairen, FARC, drugskartels, regeringsperikelen, links, rechts, presidenten en het vredesakkoord. En over de relatieve rust die er nu heerst, ook al blijft het wiebelig met corruptie als achilleshiel en een nieuwe president die graag de route van militaire kracht en machtsvertoon bewandelt.

Na een lekker biertje/frisje in café Malaga nemen we de metro richting La Communa 13, een wijk die in de periode van “Voldemort” de meeste criminele en onveilige was. Inmiddels heeft er een metamorfose plaatsgevonden en zijn de roltrappen tegen de heuvel met de overdaad aan mooie graffiti een toeristentrekker. Hier was vorig jaar de aanwijzing verstopt dat WidM zich in Colombia zou gaan afspelen: een groepsfoto in graffiti-vorm. We hebben flink gezocht en kwamen er uiteindelijk achter dat er inmiddels nieuwe graffiti overheen gespoten is... jammer! Na wat rondslenteren en breakdance kijken, dalen we weer af en nemen we een taxi naar ons hotel. En we luieren bij het zwembad en boeken onze volgende uitdaging: de jungletour door Ciudad Perdida. Maar daarvoor moeten we eerst nog naar Santa Marta, aan de Caraïbische kust, vliegen! Dus checken we vrijdagochtend uit en rijden met een taxi naar het vliegveld van Medellin. Eindelijk een chauffeur die we goed kunnen verstaan, hij doet erg z’n best om rustig te praten en articuleren. En dat is een stuk beter te volgen dan een enthousiaste (of dronken) Colombiaan die na onze paar zinnetjes denkt dat we vloeiend Spaans spreken😉