1-5 aug: Van (ge)strand op Sumbawa naar ijsjes op Flores

Als we ‘s ochtens aan het afscheidsontbijt zitten in Tetebatu heeft Uci - de eigenaresse - ineens een heel andere outfit aan dan de andere dagen: haar opgestoken haren en wapperende zomerjurk zijn vervangen door een lang gewaad en bijpassende hoofddoek. Mijn vermoeden dat de reden voor deze gedaantewisseling ligt in de aanwezigheid van haar schoonvader, wordt bevestigd: als ik haar met een knipoog vraag naar haar “change of style” wijst ze met haar ogen stilletjes en betekenisvol naar haar schoonvader die achter de balie zit, een streng islamitische man, met invloed. Hij blijkt overigens onze chauffeur, spreekt geen Engels en wil de airco niet aanzetten want dan wordt hij ziek (wat hij duidelijk maakt door geluidloze hoest en kokhals gebaren te maken😉). Verder een vriendelijke man die ons rustigjes naar de ferry tuft. Daar kopen we eerst bij hokje 1 een soort kredietkaart en daarna bij hokje 2 de kaartjes voor boot naar Sumbawa. Na kleine 2 uur zijn we in Poto Tano en daar besluiten we democratisch (3-1) dat we zo snel mogelijk over Sumbawa heen naar Flores willen reizen. Sumbawa is een streng islamitisch en erg ‘basic’ eiland met wat minder interessante bezienswaardheden. We treffen een taxichauffeur die ons wel van west naar oost wil brengen met private car. Dat gaat heel soepel, de weg is goed begaanbaar en erg rustig in vergelijking met Lombok. Onderweg nog een hapje gegeten bij een Ruma Makan (eethuisje) waar de jongens door een paar locale pubers uitgebreid worden gefilmd. Ze zijn ook best een bezienswaardigheid met hun lengte en krullend haar! Na een onverantwoord lange rit, met alleen een korte plaspauze, geeft de taxichauffeur aan (lang leve Google Translate) dat hij hoofdpijn heeft - hij moet nog dat hele eind terug - en dat hij niet verder rijdt dan Bima… Het is inmiddels 21u en hadden we graag nog 1,5u door willen reizen naar havenstadje Sape, waar de volgende ochtend de boot naar Flores vertrekt. Via een aardige dame van een hotelletje waarvoor we gedropt zijn, regelen we een vriend die ons uiteindelijk toch naar Sape brengt. Daar verblijven we in het ‘best hotel in town’: het meest cracky hotel aller tijden… Hotel Mantika. Onze kamers hebben een bed en een rammelende airco, maar verder is het een treurig en viezig geheel. Achja, het is maar voor een kort nachtje… dachten we… Want de volgende ochtend blijkt dat de boot helaas niet naar Flores maar naar Sumba gaat! Het wordt blijkbaar hoog tijd dat er weer eens een boot naar Sumba vertrekt want dat was alweer een maand geleden, dus wordt het vaarschema spontaan omgegooid. Snel wat opgezocht over Sumba en verbindingen vanuit daar naar Flores en besloten toch maar een dag te wachten. Dus moeten we ons zien te vermaken aan de oostkant van Sumbawa, wat nog best een uitdaging is want er is hier…niets… Gelukkig heeft Ser een nieuwe vriend gemaakt bij het roken van een sigaartje voor ons hotel, waardoor hij kan regelen dat we twee scooters tegen vergoeding kunnen lenen (er is niks te huur hier, ze zijn bang dat we de scooters stelen, dat is blijkbaar ooit gebeurd). Daarmee toeren we wat rond en stoppen bij wat winkeltjes waar ze slippers en zonnebrillen verkopen. Het blijkt nog erg lastig om slippers te vinden in Thymo’s schoenmaat, het stopt bij 41… uit de krochten van de winkel komt een exemplaar dat past en Thymo gaat nu door het leven als ‘blue footed booby’ (met knipoog naar die grappige vogels op de Galapagos). Al toerend komen we bij een afgelegen duikresort terecht: het blijkt een klein paradijsje! We brengen er de middag door met luieren aan zee & zwembad. ‘s Avonds streetfood bij gebrek aan restaurantjes in Sape, de jongens lijden opeens aan “wat de boer niet kent…” en kiezen voor zo’n potje noodlesoep waar je alleen wat heet water bij hoeft te doen. Ook best lekker, ieder z’n ding!

Op donderdag 3 augustus stappen we alsnog op de ferry naar Flores. Het was nog even spannend want om 8u ‘s ochtends was er nog geen boot te bekennen, maar uiteindelijk verscheen-ie tóch. We wachten bijna 2u totdat de bemanning komt aansloffen (haastige spoed is zelden goed), nog even een ochtendgebed doet en de scheepstoeter klinkt. In ca. 7 uur varen we naar Flores, met aan boord wat kletspraatjes met andere reizigers. En voor ons staat een houten box met gaten: er blijkt een haan in te zitten die af en toe van zich laat horen. Niemand die zich iets aantrekt van zijn kukeleku-commentaar op z’n behuizing. Luca doet een woordspelletje op z’n telefoon, waarbij hij de cryptische omschrijving krijgt “Je kunt ze achter je verbranden”. We krijgen de slappe lach over zijn antwoord “scheten”: zie hier de generatiekloof😂 We kijken intussen met bewondering naar de rustige inschikkelijkheid van de Indonesiers op de overvolle boot: ze pakken een matrasje en gaan ergens liggen of ze hangen/zitten ergens op de vloer. Bizar hoe lang ze op hun hurken kunnen zitten met de voeten plat op de grond. Wij hebben daar jaren yoga-oefeningen nodig, anders kukelen we in die houding meteen om😉

Eenmaal in Labuan Bajo (op Flores) vloeien we weer terug in de bewoonde/geciviliseerde wereld. De jongens verheugen zich al op eten bij het italiaanse restaurantje dat gespot is op tripadvisor. Eerst checken we in bij La Boheme Hostel. De overnachtingsmogelijkheden in West-Flores zijn schaars en behoorlijk aan de prijs doordat het de hub is naar de Komodo-eilanden. Dus slapen we vannacht in een good-old-bunkbed in een 8p kamer. Doordat we laat inchecken hebben we de laatste bedjes en lig ik gescheiden van de heren. Het is even schakelen, ik trek de gemiddelde leeftijd in de kamer flink omhoog, maar de sfeer in zo’n hostel is ook weer erg relaxed en gezellig. Op vrijdag huren we twee stevige scooters voor een aantal dagen, want we hebben nog een kleine week voordat we de boot op gaan naar Komodo. We verplaatsen ons naar een aangenaam resortje net buiten Labuan Bajo en doen van daaruit een tripje met scooter en boot naar Rangko Cave. We zijn er precies op het moment dat de zon de grot in schijnt, en we zwemmen rond in turquiose water tussen stalagtieten en-mieten. Op de terugweg trakteren we onszelf op het eerste ijsje van deze vakantie! We durven het aan bij Maison Belmont, gerund door een Europeaan, want de locale ijsco’s laten we links liggen om buikloop te voorkomen. Morgen verplaatsen we naar het binnenland van Flores, op twee scooters en met beperkte bagage. Maar wel de truien en lange broeken mee, want het schijnt het stuk koeler te zijn ‘s avonds in de heuvels.