6-9 aug: Drie dagen scooteren door de binnenlanden van Flores

Op zondag 6 augustus herpakken we onze rugzakken en zorgen we dat de spullen voor 3 dagen in één rugzak passen. De andere backpacks stallen we tijdelijk bij La Boheme, waar we woensdag weer zullen terugkeren voor een nachtje. Ook laten we een zak vol was achter die hopelijk fris en gestreken weer voor ons klaarligt als we terugkomen! We zetten de helmen op, gooien de tank vol en hupsakee, we verlaten de baai van Labuan Bajo en rijden de heuvels in. Onze scooters hebben flinke power, daar mag je in NL pas vanaf je 20e een apart motorrijbewijs voor halen… het is echter wel fijn in de heuvels met die stevige/lange Nederlandse lijven en een rugzak! En we doen rustig aan. We gaan overigens een stuk vlotter dan de lokale bussen die bij elke zijweg stoppen. Ze zien er wel heel vrolijk uit: felgekleurde vrachtwagentjes met hun laadbak en dak vol met mensen en bovenop een dikke megafoon die de komst van de bus met vrolijke muziek van verre al aankondigt.

Flores dankt haar naam aan de Portugese kolonisten, evenals hun religie: dit eiland is grotendeels katholiek. We passeren dan ook een aantal “ikresia’s” en in de dorpjes blijken de mensen de gewoonte te hebben om hun voorouders in de tuin te begraven in bovengrondse graven met pastelkleurige badkamertegels, roze voor oma en lichtblauw voor opa😉. Aan het eind van de ochtend zit de schooldag erop voor de basisscholieren en we komen in elk dorp groepjes kinderen tegen die uitbundig roepen en zwaaien en willen high-fiven. Het leven speelt zich voor een groot deel af langs de Trans Flores Highway, een slingerende ‘route national’ die het hele eiland doorkruist. De weg is redelijk goed van kwaliteit, hoewel we goed moeten uitkijken voor gaten in de weg en losliggende steentjes in de bochten. Maar het gaat prima, de heren tonen zich als vaardige chauffeurs en ik zit meestal achterop met de rugzak. Mijn rug is het kortst, waardoor de backpack handig kan leunen op de achterkant van de scooter en niet aan je schouders hangt. Toch is het fijn om regelmatig even te pauzeren en te voorkomen dat de billen beurs worden😉 Doordat ik achterop zit kan ik heerlijk om me heen kijken. We genieten van alles wat we tegenkomen onderweg. Langs de weg ligt regelmatig een doek in de berm waarop specerijen (kruidnagel), koffie of rijst wordt gedroogd. De natuur is afwisselend supergroen, bergachtig en tropisch, en soms ineens wat kaler en plat, alsof we op een hoogvlakte rijden. Onze eerste stop is bij Mbeliling Mountain Ecolodge, waar we twee prachtige punthuisjes hebben met uitzicht over de groene heuvels en in de verte de Komodo-eilanden. Vanaf het balkon genieten we van de ondergaande zon en het geluid van de vele dieren om ons heen. De gecko is het grappigst, die roept heel hard z’n eigen naam😄 Helaas wordt het soms overstemd door het valse getetter van een karaoke-bar in het dal. Die gekke chinese/japanse gewoonte is ook hier tot in de kleinste barretjes doorgedrongen. Eind van de middag maken we nog een uitstapje naar Cunca Wulang (we struikelen er steeds over en noemen het gemakshalve ‘umpalumpa’), een waterval in de buurt. We tuffen met de scooters via een slingerweggetje het dal in totaan het eind van het pad. Daar staat een houten hutje met een bureautje erin, waarachter een meneer zit met een groot registratieboek en een geldkistje. We moeten toegang betalen en daar hoort ook een locale gids bij. De jongeman spreekt geen woord engels (en wij geen indonesisch), dus het gidsen beperkt zich tot het wijzen van de juiste weg. Dat blijkt overigens wel erg handig, want anders hadden we waarschijnlijk het pad gemist dat ervoor zorgt dat je de gammele halfvergane hangbrug niet hoeft te nemen…! Om bij de waterval te komen moeten we vanaf een vrij hoge rots springen, een stukje zwemmen door een ravijn en tussen twee grote rotsen door even onderwater duiken… brr, niet mijn hobby als waterwatje … Maar, ik heb mijn angsten overwonnen en ben meegegaan!! En dat werd beloond met zicht op een prachtige waterval, waar we ook nog achterlangs konden zwemmen.  

Maandag ontbijten we met uitzicht en lezen nog lekker wat op ons balkon. Dan is het tijd voor deel 2 van de trip: 2,5u scooteren naar Ruteng. Onderweg rijden we langs de spiderweb ricefields: de rijstvelden zijn smal en driehoekig en komen samen bij het laagste punt in het midden, een bijzondere vorm. We lunchen in een grappig houten keetje met uizicht over de spinnenwebben en proberen weer nieuwe locale gerechtjes. Dit keer de bakso: noodlesoep met gehaktballetjes en een ei in een deegkorstje. Het is hier allemaal zó lekker! In Ruteng logeren we in Chacha Homestay, waar we met z’n vieren een kamer hebben met twee stapelbedden. De eigenaar is Jovan en hij is heer en meester in praten en glimlachen tegelijk😂 We lopen nog even het stadje in op zoek naar een barbershop voor Ser’s traditionele scheerritueel. Luca en Thymo slaan over want die laten hun baard staan deze vakantie om eens te kijken hoever hij komt en hoe het eruit ziet🧔‍♂️ We lopen ook nog over de locale markt, waar het vol ligt met gedroogde vissen in alle soorten en maten. In een hoekje van de markt staat een ketel op het vuur met een grote ronde tobbe ernaast. Het blijkt een kippenslachterijtje… de kip wordt de nek omgedraaid, ondersteboven in de ketel gedompeld en daarna in de tobbe gezwiept. De veren vliegen er aan de zijkant uit en er komt een blote kip uit te voorschijn die - ontdaan van haar ingewanden - in een plastic zakje wordt gedaan en naar de kippenverkoper wordt gebracht. Tsja… niet heel fraai, maar wel vers en ambachtelijk. In een slachterij in NL zal het er niet veel fijner uitzien. 

Dinsdag rijden we weer westwaarts over dezelfde weg terug richting Labuan Bajo, er is tenslotte maar één fatsoenlijke weg op Flores. Maar dat maakt qua beleving niets uit, het is nog steeds een erg mooie route. De laatste stop maken we bij Sten Eco Lodge, het blijkt een soort yoga-retreat-plek waar de jongens accuut pukkeltjes van krijgen, haha. Er is geen elektra, geen bereik en tijdens het eten zitten we op bamboe matten op de grond. De (basic) hutjes zijn overigens erg mooi en de tuin is weelderig groen, Ser en ik kunnen het juist wel waarderen. Er komt een oud mannetje langslopen die we aanspreken en hij stelt zich voor als Primus (hij is vast de oudste thuis). Wanneer hij in de gaten krijgt dat wij uit Belanda komen, krijgen we een grote glimlach en een hand: “Belanda is good!”. Nou ja, “sometimes” voegt Ser er aan toe, en daar moet hij hard om lachen. Hij vertelt het meteen aan zijn vrouw die iets verderop staat. Wij voelen ons veelal niet heel trots als we vertellen dat we uit Nederland komen. Het blijft toch een lastig deel van onze geschiedenis, dat koloniale gebeuren…. maar de Hollanders hebben ook veel goede dingen naar Indonesie gebracht, geven ze zelf aan (w.o. onderwijs, bestuur, infrastructuur). Gelukkig maar. 

Woensdag arriveren we weer in Labuan Bajo, waar we twee 2p kamers hebben dit keer. Een fijne plek om terug te keren, het voelt als thuiskomen. Thymo en Sergio gaan het dorp in voor een full body massage, we eten bij ons favoriete Italiaanse tentje La Cucina en we doen wat boodschappen voor onze boottocht naar Komodo de komende dagen. Het is een BYO-concept, dus we slaan wat biertjes, cola en chips in. De rest wordt verzorgd aan boord (liveaboard noemen ze dat hier). De enthousiaste verhalen van andere reizigers die we spreken, hebben ons erg nieuwsgierig gemaakt naar de Komodo-eilanden: we hebben er zin in!